Παναγιώτης Νούνης: Βιβλιοπαρουσίαση #012, Η Υπόθεση των Λογικών Κβάντων, του Αρσένιου (Γεώργιου) Μέσκου 2007, εκδόσεις: Αρμός, σσ. 263.

 

Βιβλιοπαρουσίαση #012, Η Υπόθεση των Λογικών Κβάντων (Ερμηνεύοντας την Κβαντική Φυσική με την βοήθεια της ελληνικής φιλοσοφικής και θεολογικής παράδοσης), του Αρσένιου (Γεώργιου) Μέσκου 2007, εκδόσεις: Αρμός, σσ. 263.

Ο συγγραφέας κ. Γεώργιος Μέσκος (πρώην Αρσένιος Μ.) σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός και Θεολογία στο Α.Π.Θ. Τον Σεπτέμβριο του 2006 υποστήριξε με επιτυχία την υποβληθείσα στο Τμήμα της Θεολογίας του Α.Π.Θ. και στο Τμήμα Φυσικής του Α.Π.Θ. την διδακτορική του διατριβή με το ενδιαφέρον θέμα: "Συμβολή της θεολογίας στην υπέρβαση του ερμηνευτικού προβλήματος της Κβαντικής Φυσικής" και έτσι συνεπώς ορκίσθηκε διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ.

Από το 1989 και εντεύθεν έθεσε στο κέντρο του ενδιαφέροντός του την μελέτη της σχέσης της Θρησκείας με την σύγχρονη Επιστήμη. Η μελέτη του αυτή τον οδήγησε σε εν πολλοίς αναπάντεχα ευρήματα, από τα οποία ένα ελάχιστο μέρος συμπεριέλαβε στο τέταρτο βιβλίο του, "Ο Πλανήτης της Θεολογίας", το οποίο διατίθεται σήμερα από τις εκδόσεις «Αρμός», ενώ ο κοινός μας δάσκαλος και καθηγητής κ. Χρυσόστομος Σταμούλης (Κοσμήτωρ και Δογματολόγος της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ), ασχολείται κριτικά με το προηγούμενο βιβλίο του κ.Γ. Μέσκου στο βιβλίο του «ΕΡΩΣ και ΘΑΝΑΤΟΣ» (εκδόσεις: Αρμός).

Τα τρία προηγούμενα βιβλία του κ.Γ. Μέσκου, είναι: "Η αγιότητα και ο πολιτισμός της πληροφορίας", 1994, "Ο έρωτας στην εν Χριστώ ζωή", 1997, "Το μέλλον και η προσευχή", 1999. Έχει συμμετάσχει σε δύο συλλογικά έργα: "Ορθοδοξία και επιστήμες", 1996, "Τα μυστήρια του Sex", 2002, και έχει δημοσιεύσει άρθρα στα περιοδικά «Σύναξη» και «Διάβαση» και ως Ανώνυμος Συγγραφεύς στο «Discovery» και «Science». Έχει λάβει μέρος σε διάφορα συνέδρια με αντικείμενο την θεολογία, την σχέση θρησκείας και επιστήμης, αλλά και την πληροφορική. Από το 2004 ζει στην Αθήνα και σήμερα εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση ως καθηγητής του Μαθήματος των Θρησκευτικών (Θεολογία και Θρησκειολογία).

Ο κ. Γεώργιος Μέσκος, πρόκειται για μία ιδιαίτερα αμφιλεγόμενη προσωπικότητα,  καθότι μια φορά και έναν καιρό φαίνεται να ήταν γνωστός στους εκκλησιαστικούς κύκλους εν Ελλάδι ως σημαντικός ιερομόναχος κληρικός σε ορθόδοξο ανδρώο Κοινόβιο στην Βόρεια Ελλάδα (όπερ και εγκατέλειψε μάλλον εκούσια και ελεύθερα σε κάποιο σημείο την κοινοβιακή ζωή και την ιεροσύνη και επανήλθε στην τάξη των Λαϊκών), αν τυχόν ερευνήσει κανείς διεξοδικά τί γράφεται περί του ανδρός. [Δείτε εδώ όμως την ενδιαφέρουσα παρουσίαση του βιβλίου του, από τον ίδιο Συγγραφέα!].

Το εν λόγω βιβλίο έχει ιδιαίτερη ιστορική αξία και φιλοσοφική σημασία, αφού πρόκειται για την διδακτορική διατριβή του Συγγραφέως, εξαπλουστευμένη ως βιβλίο βέβαια για το ευρύ αναγνωστικό κοινό, καθότι συνθέτει την ιστορία και φιλοσοφία της σύγχρονης Κβαντικής Φυσικής μετά της ελληνικής φιλοσοφικής και πατερικής θεολογικής παράδοσης. Άρα, συνεπώς, δεν είναι ένα βιβλίο για πολύ απλούς Χριστιανούς ή βιβλίο μόνον για Χριστιανούς.

 Είναι ένα πολύτιμο βιβλίο, κυρίως, για μορφωμένους Χριστιανούς και όχι μόνον. Βέβαια, αν κανείς απλός χριστιανός ενδιαφέρεται από φιλοσοφικό ενδιαφέρον να μάθει ό,τι αγνοεί, το εν λόγω βιβλίο διαθέτει πέντε (5) ολόκληρα κεφάλαια, (τα δύο είναι κάπως αμυδρά ακατανόητα και δυσνόητα καθότι χρήζουν εξειδικευμένες γνώσεις στην φυσική, μαθηματικά και από άλλες θετικές επιστήμες) τα οποία άλλα 2-3 κεφάλαια είναι κάπως πιο προσπελάσιμα και κατανοητά σε λίαν καλώς επίπεδο για κάποιον σφαιρικό μελετητή.

Ήδη από τον πρόλογο (ο πρότερος) κ. Γ. Μέσκος, αποκαλύπτει αυτοβιογραφούμενος το διαχρονικό ιστορικό πλαίσιο και τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις και το γνωστικό του υπόβαθρο, επί της αναγκαιότητας να καταγράψει τέτοια σημαίνουσα διεπιστημονική διατριβή, η οποία σχετίζεται με την Κβαντική Φυσική, την Φιλοσοφία και την Θεολογία.

Επισημαίνει δε πολύ εύστοχα, ότι παρ΄ όλο που φαντάστηκε να γίνει ένα συλλογικό έργο και κοινή εργασία στο εν λόγω θέμα, δέχθηκε αηθείς επιθέσεις αφού ως γνωστόν τους Νεοέλληνες δεν μας χαρακτηρίζει το ήθος της φιλότιμης συνεργασίας (αλλά το ήθος του ποταπού και δόλιου ανταγωνισμού λόγω παθολογικής ζηλοφθονίας), και έτσι προχώρησε μόνος-μονότατος σχεδόν, με την εποπτική βοήθεια μερικών σημαντικών καθηγητών μας.

Εννοείται, ότι η εν λόγω διατριβή του, [συζητήθηκε τότε στην Θεολογική Σχολή, ενώ ο καθηγητής Χρυσόστομος Σταμούλης κάτι πράγματα μας έλεγε και μας υποψίαζε στις διαλέξεις του (εν έτει 2008-2012)] απλοποιήθηκε όμως αυτή σε σημαντικό και ικανό βαθμό ως βιβλίο για το ευρύ αναγνωστικό κοινό, που έχει πραγματικό ενδιαφέρον για την ιστορία και επιστήμη της Φιλοσοφίας, αλλά και για την Φυσική και την Θεολογία, και όσους τους ενδιαφέρει η Κβαντική Φυσική και Φιλοσοφία του λόγου.

Στην Εισαγωγή, καταγράφεται εξ αρχής η αμήχανη και προβληματική στάση του Νεοέλληνα για την βυζαντινή του παράδοση και οι παράδοξοι βυζαντινισμοί και αλλοτρίωση ή αν θέλετε η εκκοσμίκευση της Εκκλησίας εις βάρος της Παράδοσης. Στην πορεία της εισαγωγής, στην ενότητα περί δογμάτων, μαθαίνουμε βασικές φιλοσοφικές και επιστημολογικές διακρίσεις, διακρίσεις εμπειρικών γεγονότων. Η διάκριση ανάμεσα σε ένα γεγονός και της ερμηνείας του, δηλαδή η διάκριση ανάμεσα στην αυθεντικότητα τινός γεγονότος και την αυθεντικότητα της ερμηνείας του.

Στην υποενότητα, περί της εσωτερικής πνευματικής εμπειρίας επισημαίνεται το κοινό μοτίβο της ελληνικής και θεολογικής πατερικής παράδοσης, το οποίον είναι ότι αμφότερες οι παραδόσεις θεωρούν ότι ο άνθρωπος έχει την ικανότητα και την δυνατότητα να έχει εμπειρική γνώση για τα φυσικά όντα, μέσω της ενοράσεως και διαισθήσεως, δηλαδή με εσωτερικό και πνευματικό τρόπο, ο οποίος τρόπος σαφώς και υπερβαίνει τον καθημερινό τρόπο που γνωρίζουμε τα φυσικά όντα, επί τη βάση της κλασικής θεωρίας (δηλ. της θέασης) των οντοτήτων.

Ο Συγγραφέας, στα περί της οντολογίας του φυσικού κόσμου, τόσον στην εκτενή και αναλυτική Εισαγωγή του για αυτά που θα πραγματευθεί, όσο και προς το τέλος του βιβλίου , περίπου στο τέλος του 4^ου Κεφαλαίου, είναι αναντίρρητα πολύ ξεκάθαρος στο ζήτημα της αμφιλεγόμενης Κβαντικής Θεολογίας, καθότι επισημαίνει κριτικά την ασάφεια, την διεθνή κατάχρηση του εν λόγω όρου και την σκόπιμη ίσως απροσδιοριστία του χώρου και την συγκρητιστική και σκοτεινή τάση του στο φάσμα του αποκρυφισμού. Παραθέτει και ανάλογες, παραπομπές, όπου αποδεικνύουν ότι η Κβαντική Θεολογία είναι πύλη εισόδου σε πληθώρα αποκρυφιστικών απόψεων της Νέας Εποχής του Συγκρητισμού.

Αφού, η κυρίαρχη και ρωμαλέα προσπάθεια του (πρότερου) κ. Γ. Μέσκου είναι να επιχειρήσει την φιλοσοφική σύνδεση στα βασικά στοιχεία της αρχαιοελληνικής φιλοσοφικής και θεολογικής παράδοσης με την Κβαντική Φυσική, μέσω μίας σαφέστατης σύγχρονης οντολογικής πρότασης που είναι αμιγώς η Υπόθεση των Λογικών Κβάντων, αρχής γενομένης από την παραδοσιακή αρχαιοελληνική οντολογία του λόγου η οποία εξελίχθηκε και τελειοποιήθηκε στην χριστιανική πατερική θεολογία, περί της οντολογίας του Λόγου. Γι αυτό τον λόγο ξεκινάει το ταξίδι και η οδύσσεια του φιλότιμου αναγνώστη, από το δεύτερο μέρος ώστε να μας παρουσιάσει ο Συγγραφέας γλαφυρά και διεξοδικά την εξελικτική ιστορική διαδρομή της φιλοσοφικής έννοιας του λόγου τόσον στην πρό Χριστού εποχή, όσο και στην μετά Χριστόν εποχή.

Στο δεύτερο κεφάλαιο, αρχινά η καταβύθιση και διείσδυση στην αρχαία ελληνική παράδοση και γραμματεία, αφού προσδιορίζεται η ιστορία και φιλοσοφία της έννοιας του λόγου. Ο λόγος στους Προσωκρατικούς, ο λόγος στους Στωϊκούς, ο λόγος και ο Λόγος (ως αρχέτυπη σφραγίδα και σύνδεσμος του Θεού με τον κόσμο) στην διδασκαλία του Φίλωνα του Αλεξανδρέως, ο οποίος φαίνεται να θέτει πρώτος τα θεμέλια στην ιστορία της θεολογίας την σαφή εννοιολογική-οντολογική και φιλοσοφική διάκριση  του λόγου από τον Λόγο.

Αμέσως μετά, αποσαφηνίζεται διεξοδικά η σημαντική και πρωτοποριακή συμβολή του θεολόγου/φιλόσοφου Ωριγένη στην φιλοσοφική και θεολογική θεωρία του ο λόγος των φυσικών όντων, όπου συνεχίζεται η εν λόγω παράδοση και θεολογική αρχιτεκτονική και ο εκχριστιανισμός του λόγου από τον Ευάγριο τον Ποντικό, ο οποίος αναπτύσσει συστηματικά τον χριστιανικό μυστικισμό και την εσωτερική ασκητικότητα. Έτσι λοιπόν καταφθάνουμε στην θεολογική ανάπτυξη περί του λόγου των όντων στην Πατερική Γραμματεία (3^ο-4^ο αιώνα) και ιδιαίτερα στα συγγράμματα του Διονυσίου του Αρεοπαγίτου.

Το τρίτο κεφάλαιο, ολόκληρο σχεδόν, αν και χωρίζεται σκόπιμα σε έξι μικρές υποενότητες, πρόκειται αμιγώς για την ρωμαλέα θεολογική  και φιλοσοφική διδασκαλία του Μαξίμου του Ομολογητού, περί του λόγου των όντων. Σημειωτέον, σύμφωνα με τα συμπεράσματα του Συγγραφέως, ότι ο Μάξιμος, δεν είχε κανένα στόχο (λόγω του ιστορικο-θεολογικού πλαισίου του που έζησε έντονα τις θρησκειο-πολιτικές αναταραχές και τους ομολογιακούς αγώνες κατά των Μονοθελητών) να καταγράψει μία συστηματοποιημένη φιλοσοφία και θεολογία περί των λόγων των όντων, ή αν θέλετε μία θεολογία του λόγου, αφού ο λόγος είναι ένα εκφραστικό εργαλείο εκφράσεως της εμπειρικής γνώσεως του περί του άκτιστου Θεού και των κτιστών όντων.

Παράλληλα ο Συγγραφέας, μας παραθέτει εκτενώς την διδασκαλία του Μαξίμου, περί της φυσικής θεωρίας, η οποία σαφώς και λεπτομερώς μας αναπτύσσει την θεολογική άποψη, ότι: ο ανθρώπινος νούς (άραγε ποιος νούς, ο οφθαλμός και η νόηση της ψυχής, το τρίτο μάτι, είτε η αμιγώς διανοητική λογική ενέργεια?), σύμφωνα με συγκεκριμένες προϋποθέσεις, δύναται να γνωρίσει τους μυστικούς λόγους των φυσικών όντων ή μέσω της αισθητής φυσικής πραγματικότητας με τους μυστικούς λόγους της, με τους οποίους μας εμπνέει εσωτερικά αφού φαίνεται να διδάσκει οντολογικά, βαθιά και μυστικά ή αν θέλετε, μυστηριώδη νοήματα στον άνθρωπο.

Βέβαια, δεν δύνανται όλοι οι άνθρωποι να αντιλαμβάνονται με την λογική τους ενέργεια, τους ίδιους μυστικούς λόγους, μιας και δεν φέρουν όλοι τις ίδιες νοητικές, ψυχικές και πνευματικές προϋποθέσεις, μιας και υφίσταται διαφοροποίηση ακόμη και από φωτισμένους της ίδια παράδοσης. Κατά τον Γάλλο φιλόσοφο Ανρί Μπερξόν, τον οποίο παραθέτει ως αναφορά ο κ.Γ.Μ., την εν λόγω πραγματικότητα των φυσικών όντων και μυστικών λόγων, φαίνεται να γίνεται εμπειρικά αντιληπτή μέσα από ψυχικά και πνευματικά βιώματα, αφού περιγράφεται και εκφράζεται μάλλον με πολλούς και διαφορετικούς εναλλακτικούς τρόπους, μορφές και σχήματα, αναλόγως βέβαια του πολιτισμικού, θρησκευτικού, φιλοσοφικού και θεολογικού υποβάθρου, της ψυχής του Μυστικιστού, όπερ και συμπαρασύρει η εν λόγω μυστική εμπειρία και κίνησή της τις πολιτισμένες κοινωνίες των ανθρώπων.

Σε επόμενη υποενότητα, ο Συγγραφέας αναπτύσσει την διδασκαλία του Μαξίμου στα περί της θεολογικής αναιρέσεως της αιρέσεως του Ωριγενισμού. Σε επόμενη ενότητα παραθέτει την διδασκαλία του Μαξίμου για τον λόγο και τα έσχατα των όντων. Αρκετά ενδιαφέρουσα θεματολογία. Ο Μάξιμος, ως γνωστόν παρέχει μία θεολογική διδασκαλία περί της αποκατάστασης των πάντων με ένα ιδιότυπο και ορθόδοξο περιεχόμενο, αντί με ωριγενιστικό, καθώς και την διδασκαλία του περί το μυστήριο του Κακού. Η διδασκαλία του θεολόγου Μαξίμου, περί της αγάπης είναι πάρα πολύ αρκετά ενδιαφέρουσα, αφού δηλώνεται (όπως και σε άλλους Πατέρες και Θεολόγους της Εκκλησίας), ότι η μυστική εμπειρία της κατανόησης των φυσικών λόγων και της θεωρίας των λόγων των όντων είναι μεν, ένα παγκόσμιο θρησκειο-λογικό φαινόμενο ανά ποικιλία πολιτισμών, αλλά ο πυρήνας δε της εσωτερικής πνευματικής κατάστασης φέρει βαθέως ένα ερωτικό χαρακτήρα, μια βαθιά και έντονη ερωτική αγάπη προς τον Θεόν, τους ανθρώπους και στην κτίση ολάκερη.

Το μέρος δεύτερο του βιβλίου, περιλαμβάνει δύο ακόμη δυναμικά κεφάλαια, όπου το τέταρτο κεφάλαιο απασχολεί τον Συγγραφέα του, τα παράδοξα του Κβαντικού Κόσμου. Εδώ, φεύγουμε από την παραδοσιακή θεολογία και φιλοσοφία των προηγούμενων ενοτήτων και κεφαλαίων και εισερχόμαστε σε βαθιά νερά των διανοητικών επιστημών της κβαντομηχανικής και Κβαντικής Φυσικής, αλλά καταλήγουμε στην αμφιλεγόμενη «Κβαντική Θεολογία».

Θέματα που θίγονται επί του ζητήματος της Κβαντικής Φυσικής, είναι: η κυματοσυνάρτηση μετά της εξισώσεως του Schrödinger, η Απροσδιοριστία του Heisenberg, το μετρητικό πρόβλημα και μία εξήγηση και κατανόηση στην ερμηνεία της κβαντομηχανικής. Αναπτύσσει επίσης το ζήτημα: περί της Ερμηνείας της Κοπεγχάγης, οι έντονες αντιδράσεις στην εν λόγω ερμηνεία και  το φαινόμενο της Κβαντικής Συσχέτισης (quantum entaglement) των κβαντικών σωματιδίων που έχουν κοινή κυματοσυνάρτηση. Εναλλακτικές Ερμηνείες, οι «μεταφυσικές προσθήκες» στην κλασική οντολογία και καταλήγουμε στο ακόμη πιο ενδιαφέρον ίσως ζήτημα της λεγομένης και αμφιλεγόμενης «Κβαντικής Θεολογίας».

Που ουσιαστικά, από αυστηρής επιστημονικής οπτικής δεν υφίσταται και ούτε μπορεί να έχει ορθολογική υπόσταση τέτοια αυθαίρετη «κβαντική» θεολογία ή ακόμη, και από θεολογικής απόψεως, δεν μπορεί να υφίσταται μία αυθαίρετη, νεοφανής και δήθεν κβαντική «θεολογία» (τί είδους θεολογία είναι αυτή?), καθότι η επιστήμη της Κβαντικής Φυσικής, φαίνεται να είναι αυστηρά επιστημονικά οριοθετημένη, με τους όρους και τις προϋποθέσεις της, όπως ακριβώς και η Θεολογία.

Τώρα πώς και με ποιόν τρόπο, από την αρχαιολληνική φιλοσοφική και θεολογική παράδοση περί των φυσικών λόγων των όντων, οδηγηθήκαμε στην Κβαντική Φυσική και την «Κβαντική Θεολογία», είναι ένα ενδιαφέρον διεπιστημονικό δέσιμο, μία φιλοσοφική σύνθεση και μία ιστορικο-φιλοσοφική ποιοτική συσχέτιση άκρως ενδιαφέρουσα με λογική δομή και αρκετά καλά τεκμηρειωμένη σε σωρεία πηγών επί της σύγχρονης και παλαιάς βιβλιογραφίας σε εγχειρίδια κυρίως ιστορίας και φιλοσοφίας της επιστήμης. Παρ΄όλη την σύγχρονη επιστημονικά, φιλοσοφικά και θεολογικά εξειδικευμένη ορολογία, ο υπέροχος Συγγραφέας, έχει την ικανότητα και την υπομονή να αποσαφηνίζει σε ικανό βαθμό τις λέξεις, τους όρους και τα νοήματα, θα ήθελα ως απαιτητικός αναγνώστης και άπειρος σε τέτοια δύσκολα βιβλία, όμως να υφίστανται και μερικά απλά παραδείγματα για τους απλούς, χωρίς να εξαπλουστεύονται τα νοήματα. Καθότι, δεν είναι όλα πλήρως σαφή και αποσαφηνισμένα.

Ο πρότερος (αλλά εικάζω καθόλου αυθαίρετα και ο ύστερος του παρόντος χρόνου) κ. Γ. Μέσκος, αποσαφηνίζει και ξεκαθαρίζει όμως την θέση του περί της «κβαντικής Θεολογίας», μέσα από λιπαρή παράθεση πηγών και βιβλιογραφίας, ότι: παρ΄όλο που η θεολογική και θρησκευτική τάση (άνευ τινός ομολογιακού χαρακτήρα) υφίσταται στα κείμενα των θεμελιωτών και επιστημόνων της κβαντομηχανικής, πρόκειται αμιγώς για ένα ιδιότυπο συγκρητιστικό πάντρεμα μεταξύ της σύγχρονης Κβαντικής Φυσικής με την διαθρησκειακή Πνευματικότητα. Παρόμοιας υφής και χαρακτήρα με το αποκρυφιστικό και διαθρησκειακό κίνημα της Νέας Εποχής, που καλλιεργεί και επιβάλλει έντονα τον διαθρησκειακό και διαχριστιανικό Συγκρητισμό μέσω της Οικουμενικής Κινήσεως αλλά και της Κβαντικής Θεολογίας, η οποία παράγει και στρατολογεί στρατιές από δήθεν «κβαντικούς θεολόγους», δηλαδή κατά την γνώμη μας, ουσιωδώς επαγγελματίες και μη Σοφιστές!...

Ο συγγραφέας της υπόθεσης των Λογικών Κβάντων, ο κ. Γ. Μέσκος, δεν φείδεται των λόγων του, και παραλαμβάνει ρωμαλέα στην κριτική γραφίδα και σκέψη του και τις αμπελοφιλοσοφίες του «κβαντικού Θεολόγου» και φιλοσόφου (που υποδύεται εν Ελλάδι τον «άσειστο Πύργο» και τον «7^ο στύλο» της Θεολογίας της Εκκλησίας) κ. Χρήστου Γιανναρά, ο οποίος προσπαθεί απέλπιδα να εισάγει μέσα από διάφορα έργα του μία αλλοτριωμένη «κβαντική» θεολογία και αλλοιωμένη φιλοσοφία στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό του, με το πρόσχημα της τάχα μου ορθόδοξης (!?) «κβαντικής θεολογίας». Τώρα, για τί είδους ορθοδοξία ή τί είδους θεολογία ομιλεί και γράφει ο Γιανναράς, μόνον ένας Θεός το ξέρει! Ή μήπως πολλοί;

Η φιλοσοφική κριτική και οι καθόλα ακριβείς και εύστοχες αντιρρήσεις του κ.Γ. Μέσκου στον «ορθόδοξο» και «κβαντικό θεολόγο» της «ΜτΧΕ» του κ.Χ. Γιανναρά, είναι πραγματικά σκέτη φιλοσοφική απόλαυση και αγαλλίαση ψυχής, (σίγουρα και ο μακαριστός φίλος μας θεολόγος/φιλόλογος κ. Παναγιώτης Τελεβάντος, που συγύριζε επτάκις της ημέρας τον «κβαντιστή» Χ. Γιανναρά μετά των συν αυτώ, θα αγάλλεται η ψυχή του εκ της κβαντικής μάλλον αιωνιότητας) αφού ο Συγγραφέας Μέσκος τον αποδεικνύει με το γάντι (γράφτε καλύτερα, ότι τον σφάζει με το βαμβάκι) ως κομπογιαννίτη θεολόγο και επιπόλαιο φιλόσοφο με σωρηδόν άτοπα, παραλογισμούς, παρερμηνείες και ασυναρτησίες ολκής, επειδή ο κ.Χ.Γ. λαμβάνει τις ακραίες υποκειμενικές ερμηνείες και δηλώσεις τινών επιστημόνων ως απόλυτα de facto επιστημονικά δεδομένα!...

Αυτά είναι τα «κβαντικά» χαΐρια του γνωστού Έλληνος φιλοσόφου. Και μετά αναμένουμε ορισμένοι ρομαντικοί τύποι, ότι οι Νεοέλληνες οπαδοί του, θα ξεστραβωθούσι από τις σωρηδόν φιλοσοφικές μαλαγανιές και θεολογικές ασυναρτησίες του «κορυφαίου» τάχα μου «κβαντιστού» θεολόγου και φιλοσόφου εν Ελλάδι Γιανναρά.

Το τρίτο μέρος, περιλαμβάνει το πέμπτο και τελευταίο κεφάλαιο του Μέσκου, με την πρωτότυπη ιστορικο-φιλοσοφικοθεολογική θέση του, περί της Υπόθεσης των Λογικών Κβάντων (από τούδε ως: ΥΛΚ).

Η πρόταση του πρότερου Συγγραφέως, είναι/ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα, πρότυπη, πρωτότυπη και εκπληκτική, (την οποία εικάζω ότι ακόμη και σήμερα ο ύστερος Συγγραφέας προωθεί και καλλιεργεί εν μέρει, έντεχνα μέσα από σύγχρονα και πιο εξελιγμένα στην σκέψη του πρωτότυπα κείμενα περί της ιστορίας και φιλοσοφίας των Επιστημών) ώστε να περάσει με άριστα την εν λόγω διδακτορική κρίση, από την Θεολογική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ).

Συνοπτικά και εν κατακλείδι, το τελευταίο κεφάλαιο ασχολείται: για μία νέα και σύγχρονη οντολογία, που συνιστά μία νέα περιγραφή και άλλης κατανοήσεως του φυσικού κόσμου, δηλαδή ένας νέος λόγος περί των όντων. Παραθέτει με σαφήνεια την θέση του περί της Υπόθεσης των Λογικών Κβάντων (ΥΛΚ) και τα περί της οντολογικής ενεργούς πληροφορίας, την οποία βέβαια δεν πρόκειται να σας περιγράψουμε ώστε να βρείτε το βιβλίο, καθότι αξίζει τον κόπο από πολλές οπτικές, ενώ καταγράφει τις νέες ιδιότητες των λόγων σύμφωνα με την ΥΛΚ, με την οποία δύναται κανείς να αντιληφθεί την αξία της ανεξαρτήτως αν πιστεύει ή όχι στην ύπαρξη ενός Θεού.

Αποπειράται μάλιστα, για μία νέα Ερμηνεία της Κβαντομηχανικής με βάση την ΥΛΚ. Συγκρίνει την ΥΛΚ με άλλες παρεμφερείς ερμηνείες της Κβαντικής Φυσικής. Και εν τέλει περιγράφει τις προοπτικές της ΥΛΚ, όπερ δηλοί τα περί της αυτονομίας των καθαρών λόγων, την ανάδυση των μορφών, τα περί των Κβαντικών Υπολογιστών, την σχέση νού (συνείδησης) και εγκεφάλου, και ολοκληρώνει το βιβλίο του με την ενότητα θρησκεία και θεολογία.

Τις τελευταίες ημέρες, ήρθα σε γραπτή επικοινωνία και ηλεκτρονική αλληλογραφία με τον Συγγραφέα κ. Γ.Μ., ώστε να συνομιλήσουμε για την εν λόγω περίφημη διατριβή του, η οποία προσωπικά σε αρκετά σημεία της με κάλυψε και με εμπνέει για το ταξίδι μου στην έρευνα και μελέτη της ιστορίας και φιλοσοφίας της Επιστήμης, αφού χρησιμοποιεί συνθετικά και συνδυαστικά την φιλοσοφική, την θεολογική ή θρησκειολογική δυναμική.

Σίγουρα, ο πρότερος Συγγραφέας κ. Γεώργιος Μέσκος είναι συγκριτικά πολύ διαφορετικός με τον ύστερο Συγγραφέα (του παρόντος), καθότι ως γνωστόν οι σκέψεις των συγγραφέων που δημοσιεύουν κείμενα και βιβλία, μεταβάλλονται και εξελίσσονται δυναμικά, εύστοχα ή άστοχα, προς νέες ατραπούς και μονοπάτια, αφού υφίσταται εν τη οδώ της γνώσης εμπλουτισμός, επαναξιολόγηση του παλαιού και αποκάθαρση αχρείαστων πληροφοριών, παγιωμένων πεποιθήσεων, εσφαλμένων γνωμών και επανακαθορισμού ή επαναπροσδιορισμού νέων και καινοφανών γνώσεων.

Μία βαρύνουσα και σημαντική απορία, που με βασάνιζε σε ολόκληρη την διαδρομή του βιβλίου, είναι εν τέλει για τί είδους «λογικές» και «φυσικές» οντότητες (οι λόγοι των όντων) ασχολείται η αρχαία ελληνική φιλοσοφία και η πατερική θεολογία, και η εν εξελίξει σύγχρονη Επιστήμη μέσω της Κβαντικής Θεωρίας και Κβαντικής Φυσικής… Και για τί είδους οντολογία ομιλεί η Κβαντική Φυσική, αλλά και η λεγόμενη ως «Κβαντική Θεολογία».

Όσοι θα αποτολμήσουν την μελέτη του εν λόγω αρκετά ενδιαφέροντος ιστορικο-φιλοσοφικού βιβλίου, και έχουν θρησκευτική συνείδηση και θεολογική παιδεία, θα πρέπει να αποφύγουν την πεπλανημένη και άστοχη συλλογιστική, ότι ο εν λόγω Συγγραφέας ομιλεί και γράφει περί των αόρατων πνευματικών οντοτήτων (άγγελους, δαίμονες, θεούς, ξωτικά, νεράϊδες κ.λπ.), μιας θρησκευτικής και πνευματικής φύσεως οντολογίας, που περιβάλλει το χριστιανικό ή άλλο θρησκευτικό κοσμοείδωλο. Σε κάθε περίπτωση οι λόγοι (θεωρία των φυσικών λόγων) στους οποίους αναφέρεται στην διατριβή του, ας καταστεί εξ αρχής σαφές, ότι αναφέρεται πάντα στα φυσικά όντα, δηλαδή π.χ. τους βράχους, τα δέντρα, τα βατράχια κλ.π. και όχι σε οποιαδήποτε (πνευματική και θρησκευτική) οντότητα τύπου αγγέλου ή δαίμονα κ.λπ.

Αν, και μόνο αν, αυτό είναι απόλυτα σαφές και κατανοητό, τότε, και μόνο τότε, θα απολαύσετε ευχάριστα το εν λόγω βιβλίο σε πολλά του σημεία.

 

© Του Παναγιώτη Νούνη

~ Εκπαιδευτικός | Αναπληρωτής καθηγητής της Μέσης Εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου

 

† Θεολόγος/Θρησκειολόγος − Φιλόλογος

~Σύμβουλος ψυχικής & πνευματικής υγείας

~ Ερευνητής της ιστορίας και φιλοσοφίας της Επιστήμης

 

@: panagiotisnounis@hotmail.com 

FB: https://www.facebook.com/panagiotisnouni

Blog: https://panagiotisnounis.blogspot.com/

 

20-27 Απριλίου, 2023